BATANG HAGGARD 4

          Ang hirap palang i-sustain ang "Batang Haggard" series, 'no?  Kalokah.  Ako rin ang gumawa ng sarili kong problema, kaya ako mismo, naha-haggard na sa kababalik-tanaw ng mga katsipan at paghihirap ko sa buhay nu'ng araw.

       Hindi naman ako nagrereklamo.  Wala lang.  Kanino ko pa ba sasabihing napapagod din ako sa kasusulat? Siyempre, sa inyo din, dahil kayo 'tong bumabasa, eh.

        Alam ko naman napapagod din kayo sa kababasa, dahil nahahabaan kayo sa blog ko. Pero this time, promise, pipilitin kong iklian lang ang aking kuwento, lalo na't muntik nang umikli ang buhay ko.

       Totoo. Tatlong beses na 'kong muntik mamatay, alam n'yo ba?  Oo, 'Day, nakakalokah!

        Una, sa kahahabol ko ng delivery truck ng Pepsi.  No, hindi naman ako nasagaan ng truck nu'ng mga 12 years old ako (mga 1982). 

       Hinahabol ko kasi ang truck, dahil ipapapalit ko 'yung dalawang tansan na hawak ko na may "Free Mountain Dew." Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na pangyayari, dahil nawalan na 'ko ng malay.

     Ang natatandaan ko lang, nu'ng tumakbo ako patawid sa kabilang hi-way, nasagasaan ako ng rumaragasang taxi.  Naikuwento na lang sa akin ng isang kumare ng nanay ko na naka-witness sa eksena ko, para daw akong bola na pagulong-gulong, kaya ang dami kong "free" galos sa katawan at may mga bukol din ako sa upper head. 

     Buti na lang external lang lahat ang tama ko at buti din 'yung mamang driver, hindi ako tinakbuhan.

      Itinakbo niya ako sa ospital at ipinagamot ako.  Inihatid pa 'ko sa bahay namin.  Nandu'n pa nga ang tatay ko na day-off nu'ng araw na 'yon na imbes na magalit o maghuramentado, nagpasalamat pa siya sa taxi driver, dahil hindi ako tinakbuhan nito. Nagkuwentuhan pa sila, huh!

     Saka ko naalala na oo nga pala, taxi driver din kasi ang fadir, kaya naintindihan niya ang kapwa niya taxi driver.

    Habang ako naman, ang eksena ko, tulala sa may bintana.  Iniisip ko kung sa'n na napunta 'yung dalawang tansan sa bulsa ko.  

    Inisip ko na lang, pag magaling na 'ko, maglilibot uli ako sa mga suking tindahan.  

      Pangalawang eksena: August 1987 coup attempt.
    (http://en.wikipedia.org/wiki/1986%E2%80%931987_Philippine_coup_attempts#August_1987_coup_attempt)  
     Ito 'yung ang tawag namin, Manila Massacre.  Kasi, alas dos na nang madaling-araw no'n. 

     Dahil nga walang tatalo sa pagkatsismosa ko ng araw, kasama ang kuya kong si Oca, nakiusyoso ako kung ano 'yung itinatakbo ng mga kapitbahay namin patungong kanto ng Ramon Magsaysay malapit sa Nagtahan Bridge.

      'Yun pala, merong parang mga trak na puno ng sundalo na susugod sa Malacanang na malapit lang sa amin.  

      Eh, si Tita Cory pa ang Presidente nu'ng time na 'yon.  At usap-usapan nga nu'ng madaling-araw na 'yon na si Gringo Honassan daw 'yung namumuno sa pagsugod sa Malacanang kasama ang mga rebeldeng sundalo na ang sabi, tawag sa mga ito, RAM.

       Mga limang metro lang ang layo sa tapat naming mga usyusero ang dalawang trak ng sundalong tila paatras na't hindi na yata susugod sa Malacanang.  

      Ang mga gagong adik sa Loreto, Sampaloc na nakikiusyoso, sila talaga 'yung nagsimula na asarin ang mga sundalo eh umaatras na nga, kaya "Boooo!" sila nang "Boooo!" sa mga  sundalong sakay ng military truck ba 'yon.

      Eh, naki-"Booo!" na rin ako, hanggang sa lalong lumakas ang "Booo!" ng mga usi.  Nako, eto na.  Napikon yata 'yung mga sundalo.  

      Ang ginawa ng mga ito, kitang-kita ko, itinutok sa aming mga usisero ang kanilang mga baril at walang kaabog-abog na nagpaputok. 

      Ratatatatatatat!

       Juice ko po, naloko na!  Kanya-kanyang takbo kami.  Takbo ang bakla!  Hindi na 'ko makatago sa tindahang sarado na that time, dahil naunahan na 'ko ng ibang nagtatago rin.  

     Papasok ako sa isang bahay du'n, pinalabas naman ako. Napagkamalan siguro akong magnanakaw.

     Juice ko po, sunud-sunod ang ratatatatatat!   Me nakita ako, kariton ng potpot ('yung parang popcorn), nagtago talaga ako sa gilid nito. Nakadapa ako.

     Nararamdaman kong habang nagpuputukan, 'yung mga tama ng bala sa semento, tumatalsik 'yung pulbo ng semento sa braso ko, sa tenga ko, sa batok ko.

     Sa loob-loob ko, Juice ko po, Lord, 'wag naman po. Baka me tama na 'ko. Juice ko po, 'wag naman po!  Ang dami-dami ko pa pong pangarap sa buhay.  

    Juice ko, papaluin po ako ng nanay ko pag namatay ako.  'Wag naman po ngayon.  Tama na po ang putok, please?! Baka tamaan na talaga 'ko!

      Abot-abot talaga ang dasal ko, sobra.  Hanggang sa hindi ko na marinig ang putok.  "Ceasefire" na yata.  Kaya ako naman, karipas ng takbo papalayo sa trak ng sundalo.  

     Na nalokah ako, dahil noon ko lang na-realize, ang dami na palang nakatimbuwang sa kalye. Wala nang buhay.  Nakatapak pa 'ko ng ulo.

     Oh, my goodness!  Ang daming nabaril at namatay.  Kung hindi ako nagkakamali, labing-anim.  Thank you, Lord! ako nang thank you, Lord! talaga.

     Juice ko, kinabukasan nagmukhang punerarya sa dami ng patay ang Loreto, Sampaloc. Dahil ilang bahay 'yung mailaw at maraming nagsasakla sa labas.

     Hindi ko makakalimutan 'yung laging nakukunsumi ang nanay ko sa kapatid kong si Oca na ginawa nang tubig ang pag-inom ng alak, kaya laging lasing.

    Kaya everytime naha-high blood ang nanay ko sa kapatid kong 'yan, ang lagi nitong dayalog, "Kung papatayin mo rin lang ako sa kunsumisyon, sana, nauna ka na lang nu'ng araw!"

     March 18, 1996, natatandaan n'yo 'tong date na 'to? 26 years old na 'ko niyan.  Bale 8 years na 'ko niyan sa showbiz.

      Naiinis ako kasi, na-delay 'yung flight namin ng friend ko pa-Manila galing Hong Kong. Imbes na mga 6pm ang flight namin, na-delay ng mga 2 hours.  

    Naiinis talaga ako that time,. Juice ko, me kamiting akong guy noon. Magkikita kami sa isang disco sa Quezon City.

     Kaso, na-late nga ang flight.  Kaya pagdating sa Manila, dali-dali na 'kaming nag-taxi, dahil baka naiinip na 'yung boylet na kamiting ko sa disco.  

    Pagdating  ng taksi sa tapat ng inuupahan kong bahay (pero room for rent lang ako), pina-standby ko na 'yung taxi, hintayin lang 'kako ako at ibababa ko lang ang mga gamit at aalis din kami 'kako at go na kami sa disco.

      Nakakalokah, pagdating ko sa disco, inilalabas na 'yung mga bangkay.  Mga 160 plus 'yung sinawimpalad sa Ozone Disco. Ano'ng nangyari?  Ba't gano'n ang nangyari?  

     Kaya that time, naubos ang kuko ko sa kangangatngat sa sobrang tensyon. Hindi ko alam kung malulungkot ako, dahil me mga kaibigan akong nasawi sa loob.

     O matutuwa ako, dahil hindi ako nakasama sa mga nasunog na karamihan ay mga newly graduates ng high school at college.

      Kaya ngayon, pag nade-delay ang flight ng kahit anong trip ko, lagi kong iniisip, sine-save lang ako ni Lord sa tiyak na kapahamakan. 

      Sabi nila, pag ilambeses ka nang tsina-challenge ng tadhana, may sa-pusa ang buhay mo.  Pag ayaw ka pang kunin ni Lord, meron ka pang "mission to be accomplished."

      Siguro nga, kung noon pa 'ko kinuha ni Lord, baka hindi ko naranasan man lang ang maging mister, ang maging ama ng apat na bata, ang ma-enjoy kung ano meron ang buhay.

      Ang maiahon sa hirap ang nanay ko; ang matulungan ang mga kapatid ko't pamangkin ko; ang makatulong sa ibang tao; ang ma-experience ang napakagandang regalo ng Diyos--ang buhay. 

     Na araw-araw ay lagi kong ipinagpapasalamat sa Kanya at ihinihingi sa Kanya ng extension hangga't hindi ako nagkakaapo sa tuhod.  

      At ma-imagine n'yo kung sa isa sa tatlong pagkakataong 'yon ay minalas-malas ako at natigok ako? 

     Multo siguro ang gumawa ng blog na 'to.