TANGGAP MO NA BA?

        "Anak, 'wag kang masyadong yuyuko pag sinasabi mo ang comments mo sa mga contestants, ha?  I know you're just reading your notes para hindi mo makalimutan, pero puro ulo mo ang nakikita sa kamera, 'nak.
       "But you make sense, anak.  In fairness, may point ka naman sa mga sinasabi mo sa contestants and I admire you kasi inaangat mo pa ang moral nila!"
      'Yan ang mga huling sinabi ko sa huling pagkikita namin. Inakyat ko pa siya sa kinalalagyan nilang mga hurado sa "Showtime" para bigyan siya ng moral support.
       'Yun na pala ang huli naming pagkikita at pag-uusap ng aking anak-anakan at kumpareng si AJ Perez.
       Ang daming tanong sa utak ko na naghahagilap ng mga gusto kong sagot na gusto kong 'yun lang ang marinig kong sagot.
      Una, ba't siya?  Ang bata-bata pa ni AJ.  Ang bait na bata, ang dami namang patapon ang buhay diyan, ba't siya pa? 
      Sige, payag na 'kong nabangga ang sinasakyan niya, ba't wala man lang second chance to live? Meron namang gano'n, di ba? 'Yung himalang nakaligtas? 
      Obviously, kahit naman pigain ko pa ang utak ko at pagsama-samahin pa ang mga utak nating lahat para lang masagot ang mga tanong ko ay iisa pa rin ang bottomline:  wala na si AJ.  Hindi na siya mabubuhay.
      Nandu'n lang kasi ako sa stage na in denial ako, eh  Na kahit nakikita ko siyang parang natutulog lang sa kanyang huling higaan ay nandu'n pa rin ang "ilusyon" kong babangon siya't sasabihin niya sa lahat, "Pinabalik ako ng Diyos.  Hindi ko pa raw time, dahil naintindihan daw Niyang hindi pa handa ang lahat ng mga nagmamahal sa akin na mawala ako.
     "Ipinagdasal n'yo, kaya eto ako ngayon, nagpapasalamat sa inyo, dahil ngayon ko napatunayang ang dami ko palang na-touch na buhay in my 18 years, kaya eto ang regalo Niya sa akin--second life."
      Juice ko, kung parang pelikula lang siguro ang lahat ng ito, puwedeng i-revise ang script at gawing happy ang ending, 'no?
     O, kung ang pagbuhay ng patay ang ipinanalong talent siguro sa "Pilipinas Got Talent" ni Alakim, close kami niyan, baka mapakiusapan ko siya't tatanawin kong utang na loob kung mabubuhay niya si AJ.
      Hirap masyado sa kalooban itong moment na 'to.  Kasi, mahal ko 'tong batang 'to, eh.  Lahat ng okasyon sa buhay ko at pamilya ko, lagi silang present ni Daddy Gerry, eh. Higit sa lahat, ambait!
     Lalo akong nalulungkot pag nababasa ko 'yung mga tweets, messages sa facebook at sa mga diyaryo na kahit hindi nila kaanu-ano si AJ, nagtataka sila kumba't ang lungkot nila, umiiyak sila at hindi pa rin sila maka-get over.
    Honest? Itong mga pagtataka natin, pagtatanong sa Panginoon kumbakit ganito, itong pagkagulat natin sa pangyayari, pagkaapekto natin--isa lang ang ibig sabihin nito--hindi pa natin tanggap na wala na si AJ.
      Pero kung kilala ko ang batang napakabusilak ng puso, ayaw niya na siya ang dahilan kumbakit malungkot ang mga nagmamahal sa kanya.  Mahimbing na siyang natutulog forever, habang tayo ay nangungulila pa rin forever?
     Kaya feeling ko, gusto ni AJ, tanggapin na nating wala na siya.  Na kapiling na siya ni Lord para ganap na ang kanyang kaligayahan sa Itaas.
    Naisip ko, oo nga.  Pag hindi ko pa rin 'to tinanggap, ako rin ang maapektuhan.   Magkakaroon lang ako ng kasalanan sa sarili ko.
    Madali lang namang sabihing oo, tinanggap ko na.  Pero kaya ko bang dayain ang totoong nararamdaman ng puso ko?  Hindi naman, di ba?
    Pero pag hindi ko nga 'to tinanggap, ang daming apektado.  Trabaho ko, pamilya ko, performance ko, at ang dami pa sa tuwing maaalala kong wala na pala siya. 
    Alam ko, hindi lang ako ang may ganitong feeling.  Lahat tayo, nakaka-relate sa isa't isa. Pero kung lahat tayo, down, lungkot, lugmok, patuloy na umiiyak at nangungulila, sino pa'ng babangon para tulungan kayong matanggap ang "bangungot" na ito?
    At higit sa lahat, sinasaktan lang natin ang ating sarili.
    Lalo lang ding malulungkot 'yung tao.  Wala na nga siya, tapos, ganito pa tayo?
     'Wag n'yo namang ma-misinterpret na minamadali ko kayo na makapag-move on, ha?  Alam ko, hindi gano'n kadali. Pero naniniwala ako na nakapaghihilom ang panahon.
     Gusto ko na lang isipin ngayon, tama, kulang ng isang anghel si Lord, kaya siya ang pinili.  Pangalawa, time na talaga ni AJ, dahil tapos na ang kanyang misyon sa lupa.  Bitin, pero makahulugan.
    Imagine, ha?  Si Pilar Pilapil na nagtamo ng pitong saksak sa iba't ibang bahagi ng katawan, naka-survive.  Ibig sabihin, hindi pa time ni Tita Pilar.  Meron pa itong mission to be accomplished, 'ika nga.
     Si AJ, akala lang natin, nabitin tayo sa kanya.  Kasi nga, bata pa lang, papasulong pa lang ang career.   Ang dami pang gustong pasayahin.
    Pero hindi naman tayo Diyos para sabihing hindi pa niya time, di ba?  Pakiramdam lang natin 'to, kasi, physically, nakakasama natin at napapanood si AJ.
    Na sa kanya natin naramdaman ang isang batang punumpuno ng pag-asang sumikat nang walang tinatapakan, hindi naiinsekyur sa kanyang kapwa at larawan ng isang anghel ang mukha sa kabaitan.
    Na isang role model ng mga kabataang kahit nag-aartista ay nagpupursige pa ring makatuntong ng Kolehiyo para makatapos at tuparin ang sariling pangarap.
    Marunong makipagkapwa-tao, ang mukhang laging nakangiti at nagsasabing masayang mabuhay at hindi nagtatanim ng galit at sama ng loob sa kapwa.
    Me nagsabi nga sa akin, "Sana, me pagkasalbahe rin si AJ, para hindi agad siya kinuha ni Lord!"
    Sagot ko, "Hindi na si AJ 'yon. At hindi rin tayo ganito ngayon." 
    Pahinga ka na, anak.  Alam kong nag-aalala ka sa aming mga naiwan mo.  Makaka-move on din kami, promise.